Vrijdag, 6 September 2002
Tien voor elf  in de morgen zou ons vliegtuig vertrekken vanuit Amsterdam. De bedoeling was dat we drie uur van tevoren in zouden checken en dat we daarna wat zouden gaan eten en drinken. Helaas door een storing in het computersysteem duurde het allemaal iets langer en moesten we hard lopen om het vliegtuig te halen. We vlogen naar London Heathrow om daar over te stappen op een ander toestel van Britisch Airways met als eindbestemming Los Angeles. We zaten in een Boeing 747 en het was een zeer luxe toestel. Elke passagier had zijn eigen televisie scherm met daarbij twaalf zenders waar verschillende films uitgezonden werd. Na elf uur vliegen zonder te hebben geslapen, maar we hadden ons zeker vermaakt kwamen we om tien over drie in de middag aan in Los Angeles. We haalden de koffers op en toen bleek dat er een koffer kwijt was. Gelukkig werd hij die avond naar het hotel gebracht. Toen sander de gegevens van de koffer had doorgegeven werden we opgehaald door een bus van het autoverhuurbedrijf Alamo. We werden naar het verhuurbedrijf gebracht en daar konden we de auto ophalen. Omdat we iets later waren in verband met de vermiste koffer hadden ze kennelijk geen regular auto's meer. We kregen daarom een grotere auto, zonder bijkomende kosten. We reden naar het hotel Howard Johnson, dat was ongeveer tien minuten rijden vanaf Alamo. We zijn die avond met de auto naar Beverly Hills gereden en Bel Air, we hebben ons dood gestaard naar de mooie huizen en wijken die daar zijn. Er is wel een groot verschil tussen rijk en arm, je merkt dat al aan de straatverlichting. Als je in een dure wijk rijdt is de straatverlichting erg luxe en als je in een arme wijk rijdt moet je blij zijn als je verlichting hebt.

Zaterdag, 7 september 2002
Door het tijdsverschil waren we vandaag erg vroeg wakker, we besloten om vroeg naar Disneyland te rijden en kijken of dat het park al geopend was. Het park was maar een half uur rijden vanaf het hotel. Het park was al om acht uur geopend dus we konden gelijk het park in. Na een korte break met een kop koffie en een heerlijk appelgebakje besloten we het grote gevaar te trotseren. We begonnen in de Indiana Jones, een attractie waarin je in een jeep een bepaalde route aflegt. Een hele gave attractie die je niet moet missen. Ook een echte aanrader is de Pirates of the Carribean, Space Mountain en een boomstam waar je echt een vrije val maak zo in het water. Het is een heel mooi en leuk attractiepark en het is zeker de moeite waard om het te bezoeken. Op deze dag was is het qua bezoekers heel rustig, we hoefden voor bijna geen attractie te wachten. De langste wachttijd was voor A Small World. Je schaamt je wel een beetje voor deze attractie, je kan het vergelijken met de attractie in de Efteling met die clowntjes. 
Je waant je de hele dag in een andere wereld. De prijs is 45 dollar voor de entree en 8 dollar voor het parkeren voor de gehele dag en het is echt de moeite waard.
ps. ga niet naar de attractie genaamd Tikiroom, je bent gewaarschuwd want je wilt heel hard wegrennen.

Zondag 8 september 2002
Vandaag zou dan de eerste dag worden waarbij we lang in de auto zouden zitten. Vroeg waren we daarom al begonnen vanuit ons hotel rond een uurtje of half 10 startten we onze rit.
Een route die het eerste uur niet echt de moeite waard was maar waarbij we meer met de drukte van het verkeer bezig waren. Via 405 richting het noorden, verder naar het noorden over de 101. Langs plaatsen zoals Ventura, Santa Barbara en Solvang. Dit laatste plaatsje hebben we bezocht, omdat het volgens de reisgids een plaatsje was in een Deense stijl. En toen we er aan kwamen was het ook wel een heel raar gezicht. Een plaatsje dat meer iets weg had van Zuid Duitsland, Zwitserland of Oostenrijk (tja we zijn nog niet in Denemarken geweest dus weten ook niet of het er op lijkt). De mensen die in de restaurantjes en winkeltjes werkte zijn gekleed in traditionele kleding. Echt een heel raar gezicht. Na een korte wandeling langs een aantal winkeltjes en bakkerijen, want erg groot is het dorpje niet, besloten we in een van de bakkerijen iets te eten van de traditionele bakkerij, bladerdeeg met een vulling. Wendy nam met appelvulling en ik nam er eentje met bessen. Heerlijk om weer eens iets anders te eten dan brood met pindakaas ;-)
We vervolgde onze route naar het noorden over de 101om even later de afslag te nemen naar Morro Bay om zo aan het begin van de PCH 1 te komen. Langs Cambria wat iets weg had van een western stadje met kleine houtje huisjes aan beide zijde van de weg. Nog geen 15 minuten later kwamen we bij onze eindbestemming van die dag aan Silver surf motel in San Simeon. Nadat we hadden we onze spullen op de kamer hadden gezet en tot de conclusie kwamen dat er in San Simeon niet meer dan motels waren, zijn we terug gereden naar Cambria en hebben daar in een lokaal cafeetje een cheeseburger gegeten. Later in het motel nog een frisse duik genomen in het zwembad en ons laten suf bubbelen in het heerlijke warme bubbelbad.

Maandag, 9 september 2002 
Vandaag zouden we weer een aardig eindje moeten rijden over de PCH 1 richting het noorden. Wel een hele mooie weg zo langs de kust met afwisselend hoge kliffen en dan rij je weer door een stuk bos en daal je weer af richting zeeniveau en kan je zien hoe hoog de golven zijn en zie je soms surfers die de golven proberen te trotseren. Op een van onze eerste stops nog geen half uur nadat we vertrokken waren zagen we nog een zee olifant in de zee zwemmen. Helaas waren we te laat met onze verrekijkers en konden we hem niet meer zien en moesten we het alleen doen met het geluid.
Na ruime 2,5 uur kwamen we in de buurt van de bewoonde wereld. De PCH 1 hield niet op maar onze route werd verder vervolgd op de 101 die ons naar San Francisco zou leiden. We hadden zeker nog een uur gereden voor we echt in SF aan zouden komen. Netjes de route van ons Roadbook gevolgd maar toch ergens verkeerd gereden en toch nog even moeten zoeken naar het hotel, maar uiteindelijk toch gevonden. 
Na een uurtje te hebben gewacht tot onze kamer klaar was, al onze spullen op de kamer gezet en nog even naar de plattegrond gekeken. Ik moet wel erbij zeggen dat de kamers die we tot nu toe hebben gehad erg luxe zijn en de mensen heel gastvrij. We besloten, omdat we toch in de buurt van Union Square waren daar te gaan kijken. De buurt waar ons hotel gelegen was staat in niet een van de netste wijken moeten we zeggen veel zwervers, maar gelukkig na nog geen 10 minuten lopen zaten we al bij Powell street. Eerst nog een kort bezoekje aan het winkelcentrum en toen de heuvel op naar Union Square. Langs bekende winkels als Nike Town en Levi's. Verder de heuvel op gelopen langs de kabel tram tot we boven op de heuvel stonden en totdat we over de haven konden kijken helaas nog niet naar Alcatraz maar dat zien we morgen dan wel. We hadden ondertussen enorme pijn in onze kuiten van de klim gekregen. We zijn de heuvel weer af gelopen naar het winkelcentrum en beneden heerlijk Mexicaans gegeten en met een volle buik terug naar het hotel gegaan.

Dinsdag, 10 september 2002
Een nieuwe morgen in het grote San Francisco. Het was die nacht heel rustig gebleven qua geluid, de mensen die daar wonen zijn namelijk erg luidruchtig. Allereerst zijn we naar Union Square gelopen en gegeten bij Mac Donald. Daarna hadden we kaartjes gekocht om met het ouderwetse trammetje mee te gaan naar Fisherman's Warf. De weg naar de haven is zo heuvelachtig dat het trammetje een uitkomst is en ook heel leuk en een mooi uitzicht van de stad. In de haven hadden we allereerst kaartjes gekocht voor de boot van 12.40 uur, O ja, de boottocht kost 16 dollar per persoon. De boot gaat eerst naar de Golden Gate bridge en daarna rond Alcatraz. Het was een hele leuke tocht van een uur. Op deze manier kan je de brug van dichtbij zijn en ook de vroegere gevangenis. Het was wel erg koud op de boot, helaas hadden we geen jas meegenomen omdat het die dag zeker wel 30 graden was.  Wat ik ook heel erg leuk vond waren de zeeleeuwen die daar in de haven zijn. Het zijn er wel honderden en je kan ze bijna aanraken. Het is onbekend waarom ze daar allemaal zijn maar het is een mooi gezicht. We hebben een uur naar ze zitten kijken het zijn zulke mooie beesten en ohhhh zo groot. Het is in de haven supergezellig, je kan rustig relaxen op een van de vele bankjes of je kan gezellig winkelen in de vele winkeltjes of lekker eten. Wat ook erg leuk was dat er op een bepaalde plek in de haven camera's staan die beelden uitzenden op internet. We hadden thuis al afgesproken met mensen dat ze op een bepaald tijdstip op het internet zouden kijken. En ja hoor om 12 uur stonden we daar en kregen we een sms van een vriendin die ons zag staan. Leve de communicatiemiddelen. Aan het einde van de dag zijn we met de tram naar China Town gegaan en hebben daar een beetje rondgelopen richting Union Square, we hebben daar bij Nike Town kleding gekocht en hebben op het grote plein ijs gegeten. Na zo'n drukke dag zijn we rond een uur of zeven weer huiswaarts gegaan. 
 

Woensdag, 11 september 2002
Een jaar nadat.... Tja hoe zou dat nu gaan in Amerika nou eigenlijk merk je er niet zoveel van op straat dat het nu een jaar geleden is dat er aanslagen in Amerika werden gepleegd. Alleen hingen er veel vlaggen maar meer ook niet. De TV stond er wel bol van, op alle zenders was er wel een verslag van of van de aanslagen toen of een herdenking.
Maar goed wij gingen dus San Francisco verlaten, eigenlijk niet helemaal waar we gingen eerst nog even over de Golden Gate Bridge rijden. Toch wilden we eens kijken hoe groot die nu eigenlijk wel niet was als je er op zou rijden. Richting de brug werd ons al duidelijk dat we weinig van de brug zouden zien. Een mist vanuit zee maakte het voor ons helaas onmogelijk om maar iets van de brug te zien. De kabels die normaal te zien zouden zijn tot aan de bovenkant van de brug verdwenen nu in de wolken. Het was net een lucht kasteel dat in de wolken hing. Wel een heel apart gezicht moet ik zeggen. Aan de andere kant van de brug namen we nog een kijkje vanaf Vista Point om te zien of de mist toch iets minder zou worden, maar helaas.
Terug over de Golden Gate Bridge en door de stad op weg naar de volgende brug de Bay Bridge richting Yosemite National Park.
De weg naar Yosemite was best wel lang en nadat we soms ook wel eens ondanks de route beschrijving de weg kwijt waren. Was de tijd dat we bij ons motel aankwamen ongeveer 16.00 uur. Na een korte inspectie van de kamer en de omgeving van onze kamer zijn we door gereden naar de ingang van het park om een Pas te kopen en een kaartje van de omgeving. Eventjes een half uurtje het park in gereden en aan de zijkant van de weg zagen we de eerste eekhoorntjes al. 
Terug in het hotel nog even genoten van een heerlijk zwembad en bubbelbad.

Donderdag, 12 september 2002
Vandaag dan voor het "echt" Yosemite in. Na een schitterende tocht door de bossen en de vallei van het park, kwamen we in Yosemite Village aan. In het dorp liep er dwars over weg voor de auto heel rustig nog een Wolf langs. Bij de supermarkt een telefoonkaart gekocht en het thuis front even gebeld.  Nadat we hadden gekeken hoe we bij de grote sequoia bomen zouden komen reden we rustig naar de Zuid ingang van het park. Ongeveer 2 mijl daar voorbij waren de parkeerplaatsen voor de voettocht naar de oerbomen. Deze sequoia's kunnen makkelijk 2700 jaar oud worden. Echt ontzettend indrukwekend om het te zien. Zo ontzettend groot en dik die bomen zijn. Als je omhoog kijkt moet je oppassen dat je niet omvalt zo hoog moet je kijken. Het leuke aan de voettocht is dat je ook andere dieren in het bos zit lopen en vooral ontzettend veel eekhoorntjes, maar ook spechten. 
Rond een uurtje of 14.00 uur gingen we onze weg verder vervolgen naar het motel voor die avond in Fresno.
Leuke noot voor het Motel in Fresno ligt de eerste Mac Donald van de wereld. Met een heuse drive thru.
 

Vrijdag, 13 september 2002
Volgens de reisbrochure zou vandaag 'de rijdag' zijn, dus vroeg uit de veren om de reis naar Las Vegas te beginnen. De weg ging langs velden vol met druiven gaarden.
Na een volle dag rijden waarvan de laatste mijlen wel heel erg saai werden omdat het door de woestijn ging er niet veel bijzonders te zien was. Daarbij kwam de vermoeidheid ook nog eens kijken.
In Las Vegas meteen het hotel gezocht, we zaten twee blokken van de strip genaamd Hotel Best Western Mardi Grass Inn. De hotelkamer was de grootste tot nu toe met een super groot bed waar je bijna met drie mensen elkaar nog niet zou raken. Kleine keuken althans geen kookplaten maar wel een wasbak en een koelkast. Verder zat er bij het hotel een eenvoudig ontbijt en een zwembad met bubbelbad.
Nadat we onze spullen en de koffers op de kamer hadden gezet brachten we een kort bezoekje aan de strip. Ook al waren we beide erg moe van de reis wilde ik Wendy toch een gedeelte laten zien. We reden heen vanaf de stratosfeer naar de Piramide en terug naar Caesars Palace. Daar hadden we de auto neergezet en door het hotel gelopen. Ik blijf mij trouwens nog steeds verbazen over de grote van de hotels en hoe ontzettend mooi alles gebouwd is. Buiten dat is het toch wel allemaal ontzettend overdreven en alles draait om het gokken, maar het is een prachtig stad. Na een kort bezoekje, zijn we terug naar het hotel gegaan om ons voor te bereiden voor de volgende dag.

Zaterdag, 14 september 2002
Na een eenvoudig ontbijtje dat we aangeboden kregen van het hotel stond mij een grote verassing te wachten. Ik wist niet beter dat we Las Vegas in zouden gaan en een aantal hotels zouden gaan bezoeken. In plaats daarvan kreeg ik te horen dat ik als verassing een rondvlucht kreeg over de Grand Canyon en over Las Vegas, dat was helemaal te gek. We werden voor het hotel afgehaald en naar het vliegveld gebracht. Sander had via het internet de rondvlucht geboekt en toen we daar aankwamen vertelde ze ons dat we een upgrade kregen. We hadden geen idee wat dat inhield want Sander had in principe een vlucht geboekt voor 50 minuten. We gingen met in totaal 8 personen in een piepklein vliegtuigje in en ja hoor daar gingen we de lucht in. Ik moet wel bekennen dat ik het af en toe best wel eng vond, vooral toen de meter van de brandstof op leeg stond en de turbulentie was heel erg. Het zweet stond echt in mijn handen. Maar het uitzicht en deze nieuwe belevenis was grandioos. Tot onze verbazing landde het vliegtuig op een vliegveld gelegen in de Grand Canyon. We werden in bussen vervoerd naar een restaurant en kregen een lunch. Daarna gingen we verder met de bus naar het National park en kregen daar informatie en we maakten twee stoppen. Bij allebei de stoppen hadden we een uitkijk over een gedeelte van de Grand Canyon. Zoiets groots en zoiets moois kan je je niet voorstellen alleen als je het met je eigen ogen hebt gezien. Na de rondleiding gingen we terug naar de vliegtuigjes en we gingen weer terug naar las Vegas. Hoog in lucht toen het zweet weer in mijn handen stond haalde Sander een doosje uit zijn zak en vroeg aan mij of dat ik een keertje met hem wil trouwen in de toekomst. Ik kreeg een hele mooie ring. Dit maakte de dag nog specialer. Toen we weer geland waren werden we met de bus weer netjes thuisgebracht. In totaal zijn we acht uur weggeweest in plaats van drie uur waarvoor Sander eigenlijk had betaald. Omstreeks half zes waren we weer terug in het hotel, na een drankje besloten we naar de verschillende hotels te gaan en naar de verschillende shows. We hadden de auto bij Caesars Palace neergezet en konden daarvandaan verschillende hotels langs. Al de hotels zijn een stad op zich, zo mooi en zo groot opgezet in elk hotel kan je wel minimaal een dag lopen.  Caesars Palace is in een Italiaanse stijl, er is ook een hotel helemaal in Franse Stijl. Ze hebben zelfs de Eiffeltoren nagebouwd in bijna dezelfde grote. Hotel New York New York heeft zelfs een achtbaan door het hotel lopen en hotel Venetië kan je in een echte gondel inclusief gondelier door het hotel. Wat ik ook heel mooi vond was de show van het Ballagio hotel. Een watervoorstelling dat buiten wordt getoond. Honderden stralen water van wel 100 meter hoog en daarbij muziek. Heel erg indrukwekkend. We zijn gaan eten in hotel MGM, ze hadden een regenwoud nagebouwd inclusief dieren. Je had echt het gevoel dat je in een regenwoud zat en de beesten zorgden voor het geluid. Er kwam zelfs regen uit het plafond. De show van Treasure Island was ook heel gaaf, zo zorgden voor veel spektakel en veel vuur. Het schip zonk ook echt naar de bodem. Ook de voorstelling van de vulkaan die uitbarst was heel mooi, je snapt niet hoe ze dat voor elkaar krijgen. Op het einde van de avond en twee dollar te hebben vergokt zijn we met een lift in de Eiffeltoren geweest, die bracht ons op grote hoogte en zo hadden we een heel mooi uitzicht over de stad. De stad is ook zo groot en zo grandioos je moet er eigenlijk een week voor uittrekken om alles te zien. Rond half een zijn we weer terug naar het hotel gegaan, ik had geen voeten meer over om op te lopen. Het was een dag om nooit meer te vergeten, je ziet zulke mooie dingen dat kan je je niet voorstellen. Je kan het je pas inbeelden en geloven voordat je het zelf hebt gezien. 
 
 
 
 
 
 
 

Zondag, 15 september 2002
Vandaag was dus de tijd aangebroken om Las Vegas te verlaten en ik moet zeggen na voor mij (sander) de tweede keer dat ik hier in Las Vegas ben, maar ik heb nu nog sterk het gevoel om terug te gaan naar Las Vegas er is nog zo veel te zien. De vele hotels die er zijn hebben en we hadden nog maar 4 of 5 hotels echt van binnen bekeken. Dus er zal binnen een aantal jaren en als het mee zit wel binnen 2 jaar een bezoek gebracht worden aan deze stad. Alleen dan wel wat langer en zeker in een hotel aan de strip.
Het ontbijt van deze ochtend hebben we maar over geslagen het stelde niet veel voor en kwam ook wel mooi uit met de lange dag van gisteren even iets langer op bed liggen kan geen kwaad. Koffers weer in de auto en langs Las Vegas Boulevard richting Fremont. Ik wilde daar gisteren avond nog een bezoekje brengen maar daar hadden we geen tijd voor. Maar toch de nieuwsgierigheid te willen vervullen een bezoekje gebracht aan het oude gedeelte van de gokstad. Wel minder mooi dan op de foto's met alle lampjes maar wel leuk om over heen gelopen te hebben. 
Vervolgens de snelweg 15 opgezocht richting noorden op weg naar ons volgende hotel. Het eerste gedeelte over de Highway 15 was best wel lang met lange stukke rechte weg. Later de weg vervolgt over 9 richting oost, zion Canyon. Zion is een klein maar toch ontzettend mooi natuurpark met rode rots partijen en weer heel anders dan de Grand Canyon. De rotsen leken precies op de rotsen uit de teken film van Roadrunner. Smalle rotsen met aan de bovenkant een rots blok dat weer breder is dan het gedeelte eronder, hierdoor had je het gevoel dat bij een zuchtje wind die eraf zou vallen. De weg door het park was echt de moeite waard. 
Zo'n 2 uur rijden noordelijker van Zion was het tweede park van vandaag Bryce Canyon. De rit duurde langer dan verwacht of zou nu dan toch al de vermoeidheid toeslaan?? Maar goed het hotel voor deze avond zou in Tropic zijn een plaatsje net iets voorbij de ingang van het park. Omdat de tijd in Utah 1 uur later is en dus ook de zon eerder onder besloten we eerst een bezoekje te brengen aan Bryce Canyon en dan naar het hotel te gaan. Ook hier kwam onze jaarpas weer van pas. Even laten zien en we konden doorrijden, net als in Zion overigens. Nog geen 2 minuten na het binnen rijen van het park zaten aan de linkerkant van de weg twee hertjes gewoon rustig te eten. Terwijl auto's zo'n 2 meter van de ene kant voorbij reden en soms ook stopte maar dat deed ze helemaal niets. Verder in het park en op een parkeerplaats de auto neer gezet bij Sunset Point en de Bryce Canyon bekeken die weer totaal verschillend is van de Grand of Zion. Niet zo rood als Zion en ook niet zo Groot als de Grand maar toch wel ontzettend bijzonder mooi. Na het maken van enkele foto's de reis verder door gezet naar het hotel.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Maandag, 16 september 2002
Normaal als we de reis zouden volgen volgens het normale schema dan zouden we nu naar Page moeten rijden maar omdat we een dag extra in Los Angeles wilden zijn in het begin van de vakantie slaan we nu een dag over. Dus vandaag weer veel rijden maar ach. Eerste 2 uur had Wendy gereden en de rest van de weg deed ik. Veel over de weg valt er niet te vertellen alleen dat het allemaal wel vlot verliep. Zelfs zo vlot dat we zelfs nog even om gereden zijn bij Flagstaff naar Meteor Crater. Een krater die zo'n 20.000 jaar is ontstaan door een meteoor van een doorsnede van ongeveer 45 meter. Jammer genoeg vond ik wel dat je voor de toegang 12 dollar moest betalen daarvoor mocht je dan ook een film en museum bekijken maar goed ik wilde meer zien hoe de aarde er uit zou zien na een inslag. Boven op de heuvel op de rand van de krater zag je hoe enorm groot het gat was dat de meteoor in de tijd had geslagen en de krater was nog veel dieper geweest maar in de tijd is er toch aarde en stof op de bodem terechtgekomen. Op verschillende plaatsen op het platform boven op de krater kon je een kijkje nemen door een verrekijker. Beneden in het midden van de krater hadden ze een bord van een astronaut neer gezet op ware grote, dan pas viel op de je met het blote oog de astronaut niet kon zien en hoe groot de krater wel niet was. Een astronaut werd trouwens gebruikt omdat astronauten voor de apollo vluchten in de omgeving van de krater trainde.
Terug naar Flagstaff en de weg verder genomen richting Sedona waar we zouden overnachten in een motel 8 hotel. Sedona is een grappig stadje beetje westernachtig en gezellig met kleine winkeltjes aan beide zijde van de weg. Helaas waren de meeste winkels al gesloten dus we konden niet winkelen. Gelukkig was er wel een bakkerijtje open en daar hebben we een heerlijk chocoladegebakje genomen met pindakaasvulling erin. mm
 

Dinsdag, 17 september 2002
Dit is de laatste lange reisdag van onze vakantie, dit komt omdat we weer richting Los Angeles moeten. We zijn vroeg in de morgen richting Palm Springs gaan rijden. Je verbaast je iedere keer weer over de dingen die je ziet tijdens de route. Deze keer reden we in een woestijn, met aan allebei de kanten veel cactussen. Af en toe kom je langs plaatsjes waar een aantal huizen en trailers staan, maar  volgens mij wonen er geen mensen meer. We zaten in de auto alleen maar te bedenken hoe erg het zou zijn als je daar zou wonen, dan zou je toch wensen dat er een keer een meteoor op zou vallen. Tussendoor hebben we even gestopt bij een winkelcentrum langs de kant van de snelweg om even wat te eten en ook om naar het thuisfront te bellen. Rond een uur of drie kwamen we aan in Palm Springs. Omdat ik de wc had laten overlopen, duurde het wat langer voordat we een duik in het zwembad konden nemen. Wat is dat lekker naar een lange trip en de temperatuur was wel erg hoor daar, namelijk 100F dat is ongeveer tussen de 35 en 40 graden. Na afgekoeld te zijn en een beetje bruiner te zijn geworden zijn we naar het centrum gereden.

Woensdag, 18 september 2002
Nog maar twee uur rijden en toen waren we in Los Angeles, we zaten in een Johnson Howard hotel. We hadden ingecheckt en kaartjes gekocht voor Universal Studio's. We besloten om gelijk naar het park toe te gaan, omdat het kaartje voor twee dagen geldig was. Het was ongeveer 15 minuten rijden vanaf het hotel. Het is een park gericht op volwassenen. Het bestaat uit verschillende attracties en uit shows. De show Waterworld hebben we tweemaal gezien omdat het zo'n gave show is met veel water en vuur dat je hem tweemaal moet zien. De attractie Terminator is ook heel spectaculair, het is een 3D film, met niet een scherm maar liefs drie schermen en ook nog levende personen die rond de schermen speelde. Daar is pandadroom niks bij in de Efteling.  Ook Back to the Future, een attractie waarin je in een auto moet gaan zitten en door een andere wereld gaat met behulp van een groot scherm dat je voor je hebt. We zijn ook die middag naar een show genaamd Spiderman, een soort muzikale vertaling van de film met hele harde muziek en we hebben nog een Startour gehad door de studio's beneden in het park. Daar zijn al vele films, soaps en commercials opgenomen. Ze waren toen bezig met opnamen van de hulk en een film met Jim Carrey. Het is heel grappig om te zien hoe eenvoudig het eruit ziet en hoe echt het eruit ziet op televisie. Zo zie je maar hoe je wordt bedrogen op televisie. Ik vind het een heel mooi amusementspark en het is totaal verschillend dan Disneyland. De shows zijn spectaculair en ze doen echt hun best om het uniek te maken. 
 

Donderdag, 19 september 2002
Vandaag zijn we weer naar Universal Studio's gegaan en voornamelijk de attracties bezocht. We hebben allereerst weer de Startour gedaan, helaas door defecte trucs en het opnemen van verschillende films duurde de tour erg lang en kregen we heel weinig te zien. Wat ook heel leuk is is de attractie de Jurassic park the Ride. Je gaat in een bootje langs dinosaurussen en op het laatst wordt je van een enorme hoogte naar beneden gelanceerd. Sander was helemaal doorweekt geraakt van de wilde tocht. Daarna zijn we in de attractie E.T., je mag dan op een fietsje zitten en je wordt dan rondgeleid in een andere wereld. Daarna zijn we een show geweest waar ze uitlegde hoe vuur wordt gebruikt in films, heel indrukwekkend. Daarna gingen we weer in Jurassic park the Ride en ja hoor sander was weer helemaal doorweekt. We zijn die dag ook nog naar een show geweest over special effects en weer naar Waterworld. Aan het eind van de middag zijn we naar de duurste wijk gereden in los Angeles genaamd Rodeo Drive en sunset boulevard. De bedoeling was om nog even naar Venice Beach te gaan maar door de drukte zijn we nog even naar de Hollywood boulevard geweest waar de grote premières altijd zijn. Toevallig waren daar de Latin Emmy awards.We hebben een tijdje staan kijken naar de mensen maar we herkende niemand daarvan. Later die avond was het op de televisie en zagen we wel mensen die we herkenden. 

Vrijdag, 20 september 2002
De volgende morgen moesten we uitchecken en zorgen dat de koffers ingepakt waren voor vertrek die avond. We zijn die morgen naar Venice Beach gegaan en hebben daar een beetje rondgelopen. We hebben ook in een internetcafé de stoelen gereserveerd voor het vliegtuig. Dat is wel heel fijn, omdat je dan zelf aan kan geven waar je wilt zitten. Daarna zijn we nog even naar de Hollywood Boulevard geweest en een aantal dingen gekocht. En toen was het tijd om naar het vliegveld te gaan. Door de enorme drukte op de snelweg hadden we geen tijd meer om langs de supermarkt te gaan. We hadden de auto ingeleverd bij Alamo en werden met een busje naar het vliegveld gebracht. Het duurde ongeveer 1,5 uur voordat we in konden checken. Helaas is het vliegveld niet zo groot dus winkelen zat er niet in. We hadden wat gegeten bij de mexicaan en zijn toen naar de gate gegaan. Helaas hadden we al een vertraging van 1,5 uur, we zouden om 10 over 10 de lucht in gaan maar dat werd volgens mij wel 11 uur in de avond. Omdat we een enorme vertraging hadden in Los Angeles konden we het vliegtuig vanuit London naar Amsterdam ook niet halen. Gelukkig hadden we dit aangegeven daar op het vliegveld en hadden ze ons overgezet op een latere vlucht van de KLM. Nadat we een maaltijd in het vliegtuig en een gedeelte van een film ben ik in slaap gevallen. Zeven uur later werd ik wakker en toen zag ik dat we nog maar 2 uur hoefden te vliegen naar London. Rond half vijf in de middag kwamen we in London. We moesten drie uur wachten op het vliegveld maar gelukkig hebben ze daar winkeltjes waar je in kan lopen. Nadat we wat hadden gegeten en gewinkeld zijn we weer aan boord gegaan en rond kwart over 10 Nederlandse tijd kwamen we aan in Nederland waar Sanders ouders ons op wachtten. 

Tot slot: het was een onvergetelijke vakantie, waar we veel van hebben gezien en vooral genoten. We willen zeker weten nog een keer naar Amerika, misschien wel om in Las Vegas te trouwen. Het land  is zo onmens groot en je voelt je als mens zo klein, je kan je er niks bij voorstellen als je het niet met je eigen ogen hebt gezien. Ik raad dan ook aan om het met eigen ogen te kijken en je zal zien er bestaat meer dan ons eigen kikkerlandje.